Alweer hoi!
In het vorige deel van mijn biografie zijn we geëindigd bij mijn promotieonderzoek naar wolken, dat was omstreeks 2015. We hebben dus heel wat in te halen, want het is momenteel tijdens het schrijven 2023. Na het publiceren van vier artikelen en het schrijven van een inleiding over wolken, was ik klaar met mijn onderzoek, en heb in 2016 mijn proefschrift succesvol verdedigd aan de TU-Delft.
Op bovenstaande foto zie je mij in de ouderwetse klederdracht die hoort bij zo'n verdediging. Precies op de dag van mijn verdediging kreeg ik te horen dat ik was aangenomen bij NASA in de Verenigde Staten. Ik zal vertellen hoe dat gegaan is. In 2015 was ik een middag op het KNMI bij mijn promotor dr. Pier Siebesma, en hij vroeg mij of ik interesse had om bij een van zijn collega's in Amerika een vervolgonderzoek te doen. Ik was me er toen niet van bewust dat dat NASA was. Ik wilde al 10 jaar graag naar Amerika, dus ik zei dat ik dat graag wilde. Ik kreeg vervolgens een uitnodiging van NASA voor de sollicitatie bij het Jet Propulsion Laboratory (JPL). Voor de duidelijkheid, NASA heeft niet maar 1 locatie, Houston, zoals vaak gedacht, daar monitoren ze bemande ruimtevluchten. Bij JPL, hebben ze bijvoorbeeld de Mars Rover gebouwd en verstuurd naar Mars, en ook de Voyagers die nu het verst van alles wat de mens gemaakt heeft in de ruimte zijn.
Nou, ik dus met de KLM naar Los Angeles. Samen met mijn goede vriend Kris Kristinsson. Mijn moeder wilde ook dolgraag mee naar Californië, en had ook nog een collega van de bruidszaak op de Beethovenstraat, Cartoon meegenomen. Zij hadden geen directe vlucht, dus kwamen iets later aan op het vliegveld van LA (LAX). We zijn toen met een taxi naar Pasadena gereden, wat mij erg aantrok was het klimaat daar, het deed mij erg aan Griekenland denken, een vakantiegevoel. Dat zag ik echt pas toen ik daar aankwam, sommige dingen kan je niet goed uit films opmaken (alle Hollywood films). De geur van droge begroeiing, bijvoorbeeld. In Pasadena aangekomen zaten we in een luxe hotel. De avond voor de eerste dag van mijn sollicitatie (er waren twee dagen namelijk) heeft mijn moeder Annemiek mijn overhemd gestreken, aangezien zij in de couture zat, zou ik geen betere strijkster kunnen bedenken, al heeft Cartoon het overhemd nogmaals gestreken. Kris en ik hadden het ontzettend gezellig met mijn moeder en Cartoon, lekker uit eten, rustige wandelingen, ons laten rondrijden door Brian een vriend van Kris, in zijn Volvo dwars door de straten en wijken van LA. Deze ontspanning deed mij de stress van de sollicitatie geheel vergeten. Ik kwam de bewuste ochtend dus redelijk ontspannen aan bij JPL. Daar werd ik opgehaald door Kay, een onderzoeker in hetzelfde vakgebied als ik, hij was Sloveens, dus we moesten eerst nog wachten op een Amerikaanse escorte waarmee ik het terrein op mocht. Twee dagen verder, na uren durende gesprekken met minstens 10 onderzoekers en een presentatie voor de klimaatgroep, was ik klaar. Op deze foto staat het sollicitatieondersteuningsteam: Cartoon, Kris, ik zelf en mijn moeder:
Na de sollicitatie moest ik nog acht maanden wachten op het antwoord. Om als wetenschapper goed terecht te komen, is dus ook een flinke portie geduld nodig. De brief voor een job-offer zou met de FedEx komen op het Waterlooplein, waar ik toen woonde. Elke dag keek ik uit het raam opzoek naar de FedEx wagen. Dat duurde dus maanden, iets wat me behoorlijk frustreerde. Achteraf zie ik dit als een gebrek aan vertrouwen dat het gewoon goed zat, en er geen extra bevestiging voor nodig zou zijn, ze wilde me graag hebben daar in Pasadena.
Uiteindelijk stapte ik op de vlucht, na al mijn inboedel naar de kringloop gebracht te hebben, ik dacht immers dat ik nooit meer terug zou keren in ons kikkerlandje. Ik was behoorlijk zenuwachtig bij de douane in Amerika, ik moest noodgedwongen een formulier invullen in het Frans, raar maar gelukkig had ik in Amsterdam een cursus Frans gedaan bij Maison Descartes, alle skills, ook totaal onverwachte, helpen je in het leven. Ik had een hostel geboekt in Hollywood, omdat ik dat van tv kende. Na een aantal dagen moest ik me om acht uur 's ochtends melden bij JPL. Dat ging allemaal gesmeerd. Mijn nieuwe baas was blij dat ik er was en ik mocht mij rustig inlezen in de nieuwe materie. Vanuit Hollywood moest ik wel twee uur reizen dus in het weekend ben ik op zoek gegaan naar een plekje in Pasadena zelf. Dat vond ik, het Fuller Guest House, een ontzettend katholiek instituut waar ook Johnny Nash, de wiskunde van A Beautiful Mind had vertoefd. Dat was dus geregeld door Gods inmenging kan ik wel stellen, ik ga niet in detail.
Ik kocht een racefiets in Hollywood, een gele racefiets van het merk Renault. In Hollywood werd ik aangesproken door een heel leuk meisje, Karla, ze hoorde bij Scientology. Ik had er niks mee, maar ging natuurlijk mee, omdat het eigenlijk de eerste keer dat ik een echte klik had met een Amerikaanse burger. Ik moest allemaal bizarre testen doen, maar gelukkig mocht ik daarna nog even met Karla praten. Tom Cruise was nergens te bekennen. Ben er nog een aantal keer langsgeweest, er waren wat mooie dames die mij hielpen met het leren van de Engelse taal, maar het was te ver van Pasadena om het vol te houden. Wel ben ik nog maanden lang gebeld door een van die dames of ik weer langskwam.
Op een dag hoorde ik Nederlandse stemmen in het complex waar ik woonde. Ik wilde niet laten blijken dat ik Nederlands was, en sprak zelfs in het Amerikaans terug. Later kwamen ze precies onder het appartement te wonen waar ik woonde en bleken ze heel aardig te zijn: een phd-student theologie (bij Fulller) en zijn vrouw en een dochter. Ze nodigden mij regelmatig uit om te dineren in de binnenplaats, wat ik erg sympathiek vond. Hij bedankte God voor het eten dat ik bij hun kon zijn, dat gaf me een plezierig gevoel, ook al vond ik het wel een beetje raar.
Na een jaar bij JPL gewerkt te hebben, besefte ik dat ik me niet echt thuis voelde in de States. Ik trok me terug, kwam niet meer naar JPL en liet ze weten dat ik niet meer kwam. Vervolgens kwam mijn zusje Kirsten op bezoek en we hadden een hele leuke tijd met veel etentjes. Zij vertrok weer en ik bleef nog even in LA. Van hotel naar hotel, van buurt naar buurt, geheel op gevoel. In Little Tokyo kwam ik terecht in een mooi hotel. Toen ontmoette ik Claire, precies 1 week voordat ik terugvloog naar Nederland. Zij was echt geweldig en ik was op slag verliefd. Dankzij mijn hartstocht naar haar, wist ik haar te overtuigen om met mij IJsland te bezoeken waar ik was uitgenodigd door Kris. Ze kwam daadwerkelijk en vloog ook mee naar Nederland. Daar vroeg ze of ik mee wilde terug naar LA. Ik was smoorverliefd en vloog met haar mee naar LA. Ik woonde bij haar in haar appartement midden in LA. We hadden een geweldige tijd, tot bleek dat er teveel problemen waren om bij elkaar te blijven. En dus werd ik 's nachts uit huis gezet waarna ik nog een aantal dagen in LA verbleef in hotels, ook samen met Claire. Zij leverde me af op het vliegveld in ik vloog terug naar Nederland.
In Nederland heb ik enkele jaren gedaan om over de toch enigszins mislukte Amerikagang heen te komen. Het ging beter met me toen ik een half jaar bij mijn vader in Bennekom ging wonen, lekker rustig en gezellig. Toen kreeg ik een nieuwe woning in Amsterdam, in Slotervaart waar ik nu nog woon. Eerst probeerde ik mijn inkomen te verdienen met bijles wiskunde geven, maar dat leverde effectief niet veel op. Toen ben ik bij een instituut gaan werken waarbij ik een maandinkomen kreeg door cursussen wiskunde te geven. Nog voelde ik me niet helemaal in mijn element.
Dat veranderde toen ik met Wadim Seminsky en Daan Ekkel (op bovenstaande foto) vriendschappen en samenwerkingsverbanden opbouwde. Eindelijk werd ik gerespecteerd om mijn kwaliteiten. Ben meteen een bedrijf begonnen (met Wadim) en een muziekband (met Daan). De laatste fase van mijn leven op dit moment is de allergellukigste. Gewoon een beetje muziek maken en wat digitale producten bedenken en uitvoeren. Wadim heeft er voor gezorgd dat ik geheel in zijn vriendengroep ben opgenomen als individu, waardoor ik nu een een warm bad ben terechtgekomen met zeer liefdevolle mensen, ik noem ze bij name; Thijs, Bertin, Kiana, Mirjam, Daan en Wadim.
Van links naar rechts: Jesse, Mirjam, Sven, Bertin en Thijs.
Van links naar rechts: Jesse, Bertin en Wadim.
Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen, maar heb het volste vertrouwen dat het plezierig zal zijn, met name door de inzet van mijn vrienden en het geloof dat wij hebben in de gelukzalige toekomst.
Uitgelezen? Ben je benieuwd hoe ik gedichten van Hans Lodeizen op muziek heb gezet? Surf dan naar gedichten van Hans Lodeizen op muziek...